|
Εκείνο το ταγκό
στίχοι και μουσική Αττίκ Αφότου με παράτησες με τόση απονιά κι αδιαφορία και άκαρδα τερμάτισες του βίου μου την πιο όμορφη ιστορία, στην πλήξη μου και στην απελπισιά μου, συχνά, όταν ξεθάβω τα παλιά μου, με πνίγει ο δικός σου ο καημός κι ένα τραγούδι σαν λυγμός. Εκείνο το ταγκό τ’ αργεντινό, που ένα βιολί, σαν χάδι, μας έστειλε ένα βράδυ γλυκό κι αλαργινό, εκείνο τ’ αλησμόνητο ταγκό π’ ακούσαμε ενωμένοι, με την ψυχή δοσμένη σ’ ένα φιλί βουβό, το πρώτο ήταν που δίναμε, τι τώρα εχθροί κι αν γίναμε, εκείνο το ταγκό τ’ αργεντινό, ποτέ μου δεν ξεχνώ. Απ’ όλες μας τις θύμησες, που πήρες τις μισές κι εσύ μαζί σου, στο νου σου κι αν τις κοίμισες, εκείνο το ταγκό μόνο θυμήσου, μην πεις πως σου ζητώ ν’ αλλάξεις γνώμη, μου αρκεί αν δεν το ξέχασες ακόμη, μου αρκεί ότι το σκέφτηκες κι εσύ, και η καρδιά σου ας με μισεί. • Εκείνο το ταγκό ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ |
Και τι μ' αυτό
στίχοι και μουσική Αττίκ Και τι μ’ αυτό, πως ξανάνθισαν οι κρίνοι κι από ευωδιές όλη η γη μοσχοβολά, αφού εγώ δεν υπάρχω πια για εκείνη, και τι μ’ αυτό, πως η άνοιξη γελά, δεν είμαι πια απ' αυτούς που διασκεδάζουν και την άνοιξη γιορτάζουν στην εξοχή, δεν είμαι πια για χαρές και για λουλούδια, έχω πένθιμα τραγούδια μες στην ψυχή. Ανοιξιάτικο αεράκι, φορτωμένο πασχαλιά, πήγαινέ της μ' ένα χάδι τα καινούργια μου φιλιά το χειμώνα τα ποτίζει των ματιών μου η βροχή και ανθίζουνε για εκείνη κάθε τέτοια εποχή. Και τι μ’ αυτό, πως ξανάρθαν χελιδόνια κι έχουν χαρές στην παλιά τους τη φωλιά, αφού εγώ στην καρδιά μου έχω χιόνια και φυλαχτό τα ξανθά της τα μαλλιά, δεν είμαι πια ο τρελλός όπου νομίζει πως την άνοιξη γυρίζει και η καρδιά, δεν είμαι πια για κιθάρες, για σελήνη, όλα τα ’σβησε εκείνη σε μια βραδυά. • Και τι μ' αυτό ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ Μια γωνίτσα στίχοι και μουσική Αττίκ Όλη μέρα ο νους μου ταιριάζει χίλια όνειρα φανταστικά, αλλ’ αυτό που στον πόθο μου μοιάζει, κάθε νύχτα, φως μου, βλέπω ταχτικά, άκουσέ το και μη με ρωτήσεις πόσες νύχτες άδικα πονώ, αν, αφού σου το πω μ’ απαντήσεις, ότι τ’ όνειρό μου θα ’βγει αληθινό. Μια γωνίτσα, σκιερή και μαγεμένη, μες στα έλατα χωσμένη, σε μια ρεματιά, μια γωνίτσα, μυστική κι αγνοημένη, που ανθρώπου δεν διαβαίνει φθονερή ματιά, και στο βάθος, σαν να υπάρχει από λάθος, μια καλύβα φτωχή, που ’δε κάποια εποχή κάποιο αλήτη ευτυχή… Μα γωνίτσα, που θαρρείς πως μας προσμένει για να ζούμε ευτυχισμένοι ως τα γηρατειά. Στη γωνίτσα μαζί σου αν ζήσω κι αληθέψει τ’ όνειρό μου αυτό, αφού χρόνια πολλά ευτυχήσω, κάτω απ’ τη σκιά της θέλω να θαφτώ, κι η καλύβα ας γενεί εκκλησίτσα, μ’ ένα αηδόνι ψάλτη χαρωπό, και προσκύνημα ας γίνει η γωνίτσα γι’ αυτούς π’ αγαπούνε όσο σ’ αγαπώ. • Μια γωνίτσα ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ |
